vrijdag 10 juni 2016

Robbe en zijn rugzak

Robbe is onze oudste kapoen, onze stoere zoon van bijna 9. Een pittig kereltje, met een hart van goud, en een overdaad aan energie.

De zwangerschap van onze superheld, was totaal anders als die van ons Elien. Ondanks verminderde vruchtbaarheid aan beide kanten, en anticonceptie wist dat ene Robbe-celletje toch door te groeien tot een baby van 24 weken toen ik erachter kwam. 27 op een echo erna! Gelukkig bleef hij daarna week per week groeien, ipv weer 6 maanden.... Oh help! Jawel, pas op 24 weken, ging de bal aant rollen dat er een baby op komst was... 24 fokkin weken! Waar een koppel normaal 9 maanden de tijd heeft om alles in orde te brengen, babykamer, naam, kleertjes, administratie, ... Was dit onze taak in 3 maanden. Hoewel een baby gewoon al op 24 perfect levensvatbaar zou kunnen zijn. Ik wens dan ook veel sterkte en kracht toe aan de ouders die dit hebben moeten ervaren.

Op 23 augustus 2007 werd onze schat geboren. 4.2 kilo, en meteen stal hij mijn hart. De peutertijd ga ik je besparen, want dan wordt dit een blogbericht van 27 pagina's... Al snel hadden we door dat Robbe een pienter kindje was. Hij babbelde zeer snel, en zeer vlot. Op zijn 1e verjaardag zei hij fier 'auto', en op 18 maanden zei hij 'tibeau is buiten', over de hond die effectief buiten was. In het zomerklasje wist hij zijn willetje door te drijven, in het eerste kleuterklasje was hij er zelfs in geslaagd om een ander kindje op straf te laten staan door iets wat hij gedaan had. Zo goed wond hij anderen om zijn vingers. Toen hij 3.5 of 4 was, gingen Kristof en Robbe naar een automeeting en wist Robbe aan de hand van het logo te vertellen welk merk het was. Ik geef toe dat ik dit nu nog steeds niet altijd kan.

Het tweede kleuterklasje ging ook vlot, al kregen we op het oudercontact regelmatig 'Robbe is Robbe' te horen. Pienter, eigenwijs, zeer energiek, ... We hebben toen ook de stopklas gevolgd, een cursus van 10 weken elke donderdag om zijn gedrag bij te sturen. En jammer genoeg is het derde kleuterklasje een totale flop geworden. Begrijp me niet verkeerd, hij gaat naar een goede school, maar als ze een van m'n kinderen ooit nog in een meng-klasje (met kindjes die jonger zijn) zetten, kunnen ze me afvoeren! Hij zat daar als kleuter die klaar was om naar het eerste te gaan, in de klas met kleuters die amper hun jasje dichtkregen, en waar de andere kleuters uitleg kregen over de kleuren, kon Robbe blijven discussiƫren over welke kleur appelgroenzeeblauw nu effectief was. Dit in combinatie met een nieuwe juf, die geen ervaring had met mengklasjes, en Robbe totaal niet kende, resulteerden in een schooljaar waar Robbe weinig bijleerde, en rustig zijn gangetje deed.

In het eerste leerjaar kreeg hij veel uitdagingen. Leren lezen, schrijven, rekenen, ... Het ging allemaal vlot, te vlot misschien, waardoor hij op een moment leerlingen uit verveling begon te storen, in het derde trimester werd dit te zwaar voor de juf (wat ik ook begrijp), en werd het clb erbij gehaald. Ook zij hadden de indruk dat er wel eens wat meer zou kunnen zijn. Een IQ test werd afgenomen, en na 2 weken kwam de bespreking. De testen gingen ook moeizaam. Hij treuzelde express of maakte 'fouten', om er sneller van af te zijn. Zijn vrienden waren immers aan het turnen of rekenen, en hij zat in een saaie klas met een stomme juf. Hoe zou je zelf zijn? Tijdens de bespreking kwam het eruit, onze zoon heeft een IQ van minstens 127. Ik zeg minstens, gezien hij zelf 'gerammeld heeft' met de testen. Voor zijn gedrag verder te 'onderzoeken en een diagnose te vinden', werd een opname in het KPC voorgesteld. Aan het ziekenhuis van Genk. Ik was toen nog in bevallingsverlof, en het was tijdens de schooluren. Hij zou ook niet veel van school missen, en toch voelde ik me als een falende moeder. Dagen heb ik gehuild! De dag dat ik hem ging afzetten, ben ik in m'n auto ingestort. Daar zit je dan, met een blozende babydochter van 5 maanden, en je zoontje van 6 dat in een leefgroep zit met (op dat moment) kinderen met zware autismestoornissen en gedragsproblematiek, als kleinste van de hoop, omdat hij wat druk is in de klas. Tijdens gesprekken met ons, werd er lustig neergepend, hoe de zwangerschap verliep, hoe de familiale relatie was, welk werk we deden, .... En hij werd ook regelmatig op 1 op 1 therapie genomen. Na een lange periode van 6 weken, werd dan ook de diagnose adhd en ass vastgesteld. Een diagnose waar ik het regelmatig nog moeilijk mee heb. ADHD geloof ik in, helemaal. Hij krijgt er medicatie voor, het helpt, hoewel hij het soms nog moeilijk heeft. ASS, het een moment wel, een ander wat minder. De diagnose wordt ook vaak samengehangen met kinderen met een afwijkend IQ. Is het dan niet gewoon een term omdat ze totaal anders reageren op prikkels, juist omdat ze anders denken? En is het dan ook niet aangeleerd door de ouders? Of hebben zowel Kristof als ik ook adhd en ass? Wil ik het weten, wil ik het niet weten? .... Nuja, ik heb al met mezelf leren leven dat mensen me raar vinden, en Kristof ook. De mensen die we tot onze vrienden rekenen, kennen ons. En kunnen we gewoon lekker onzelf bij zijn. Hij kreeg Rilatine voorgeschreven en mocht na de paasvakantie weer naar school.

De eerste dagen terug op school waren een hel, rilatine werkt 4uur, en dan moest hij een tweede pilletje nemen voor de namiddag 'door te komen. Ik was op de hoogte van de 'meltdown' die je krijgt wanneer rilatine uitwerkt, aanzie het als een fles limonade die na 4uur schudden en druk opbouwen, ontkurkt wordt. Een waterval van emoties, boosheid (ik wil die stomme pilletjes), verdriet (ik wil gewoon zijn), frustratie (ik wil die pilletjes niet meer nemen) tot wanhoop (ik wil dood!) op nog geen 15 minuten tijd. Dat we 's middags samen aant huilen waren. En ik? Ik voelde me weeral een waardeloze moeder, en hoopte dat ik zijn slechte gevoelens kon overnemen... Na een week, gingen we weer op gesprek bij KPC en werd Equasym voorgesteld, de 20mg. Dit werkt wel een hele dag door, en de actieve stoffen worden door de dag verdeeld. Heerlijk, dit was hetgeen wat we nodig hadden.

In het tweede leerjaar werd de medicatie verder gegeven, en danste hij door de leerstof, maaltafeltjes leren, werkwoorden vervoegen, ... En door tv te kijken, leerde hij er nog een deftig woordje Engels bij. Ook vond hij rust bij Minecraft een videospel dat zelfs zeer populair is bij kinderen met ADHD, hier vind je een Engelstalig artikel. En voor we het wisten, mocht onze meneer naar het derde leerjaar gaan.

In het derde leerjaar krijg hij, in mijn ogen, de beste juf die je je kunt inbeelden. Niet dat zijn vorige leerkrachten slecht waren, verre van, maar als er iemand is over wie hij het regelmatig heeft, is het wel juf L. Ze schrijft regelmatig een berichtje in Robbe zijn agenda, gaat het goed, gaat het minder. 'Volgende week gaan we met de auto weg, vorige keer was de rit moeizaam, en was robbe een beetje vervelend, kan je even met hem praten?' en de week erna een berichtje dat het supergoed ging in de auto. Net zoals vorige week. Met mooi weer gaat Robbe met de fiets naar school. Een mooie fietsroute door een natuurdomein, om zijn dag te starten, en na school een zelfde tocht terug om ontspannen thuis te komen. Tot dinsdag dus... De school belde, om mee te delen dat Robbe met de fiets gevallen was. Uiteraard staat je moederhart stil. Hoe? Wie? Wat? Waar??? Meteen ging ik naar school. Onze schat had een hele buitelpartij gedaan. Schrammen op zijn hoofd, neusje, lip, kin, hand en zijn hele knie is blauw, rood, paars en geschaafd! Overstuur dat hij was, want juffrouw L was ook al boos omdat hij zo moe was in de klas. We waren ervoor een weekendje weggeweest, en sloten af met een dagje Efteling. Hij had de nacht zeer slecht geslapen (overprikkeld) en was zeer vroeg wakker. Om 18u vroeg hij al om te gaan slapen, en om 19u kroop hij in bed. Gelukkig kregen we toen een telefoontje van juf L, om te vragen hoe het met hem ging, want ze was nogal bezorgd. Ook zei ze dat hij zo moe was in de klas, en legde ik uit dat hij weinig geslapen had. Ik gaf de telefoon eventjes door aan Robbe, die nog eventjes nog nababbelen met 'zijn' juf. Om 19.15 sliep hij al!

Vandaag ben ik LTO3 capsules gaan kopen. LTO3 is een natuursupplement dat kennelijk veel rust zou bieden bij kinderen met adhd en ass. Via google kom je hier terecht, en kan je veel ervaringen lezen. Je kunt het online bestellen, of via je apotheek. In Maastricht stapte ik een natuurwinkeltje binnen, en vroeg ik ernaar. Zij hadden hem gewoon in de winkel. Ik dacht dat ik 36 euro betaalde voor 90 capsules, en hij zou er 1 per dag moeten nemen. Niet goedkoop, en helaas niet vergoed door het ziekenfonds, maar als hij hiermee rust vindt, en anderen met hem, is het het geld wel waard. Dan verkoop ik maar enkele jurkjes van Elientje. Over 2 weken zouden we resultaat moeten hebben, en na 2-3 maanden zou het effectief volledig in zijn systeem zitten. Ik hoop uit de grond van m'n hart dat dit helpt, niet enkel voor hem, maar ook voor zijn omgeving, gezien Robbe een pittig karaktertje heeft, dat je met de juiste handschoenen moet aanpakken.

Duimen jullie mee? Nog iemand ervaring met LTO3, en adhd-ASS?
Hoe week 1 met LTO
Dikke knuffels ging, lees je hier.

1 opmerking:

  1. Moedig dat je dit uitvoerig op- en beschrijft Rebecca! Geen ervaring, maar ik hoop dat jullie een goede balans vinden! Wat in mijn ogen een goede moeder definiƫert is iemand die BLIJFT zoeken naar die balans en die geen genoegen neemt met minder, welke weg ze daarvoor ook moet bewandelen. Ook al voelt die weg vernederend, pijnlijk, maar hopelijk soms ook inzichtsvol en steunend. Dus opnieuw: chapeau. (Brigitta)

    BeantwoordenVerwijderen